ازدواج حضرت علی و حضرت زهرا سلام الله علیهما
شـروع نـامـهام نـامـی کـریـم است که بـسـمالله الرحـمن الـرحـیـم است به آن نامی کزآن عالم برافـروخت بشر اسـماء حُـسـنی را بـیـامـوخت به آن نامی که جان در تن دمـیـدند زمــیــن و آســمــان را آفــریــدنــد به آن نامی که چون شـمع حرا شد مـحـمـد خـوانـد و خـتـمالانـبـیـا شد ظهور، آن نام تا از ماء و طین کرد نـبـی را رحــمـةلـلـعـالـمـیـن کــرد عـلـی زآن نـام، او را جانـشـین شد امــــام اولـــیــن و آخـــریــن شـــد به آن نامی که بر ما روح بخـشـید ز نـورش زُهـرۀ زهــرا درخـشـیـد چه زهرایی؟ که معنیبخش اسماست همانا اسـم اعـظـم، اسـم زهـراست خـدا گـر مـدح او نــازل نـمـیکـرد کـتـاب خـویش را کـامـل نـمیکـرد بــه نــام کــوثــرِ قــرآن ســتــودش که لـفـظی بهـتر از کـوثر، نبـودش حـسـاب نــام یــا زهــرا بـه ابـجــد بــرآیــد یـا عــلــی و یـا مــحــمــد! که زهرا ز آندو هست و آندو، زهرا جـدایی نیـست آری مـهـر و مـه را کـسـی که کُـفـوِ آن نـور جـلـی بود عـلـی بود و عـلی بود و عـلی بـود خوش آنروزی که با اذن خـداونـد بـه دلخـواه پـیـمـبـر یـافـت پـیـوند جـهـان رحـمـت و عـلـم و کـرامت به دنیای جمال و عشق و عـصمت رسـیـدش در شب جـشـن عـروسی عـروس آسـمــان، بـر خـاکـبـوسـی به سـائـل داد چـون پـیـراهـنـش را به حکم «لن تـنـالـو البـرّ حتی...» اگـرچـه خـانـۀ زهــرا گِـلـیـن بــود حــریــم افــتـخــار مـسـلـمـیـن بـود مـحــبـت، پـــایـــۀ کـــاشـــانـــۀ او شــرف، خـشـت بـنــای خــانــۀ او جـهــاز بــانــوی دنــیــا و عــقــبــا بُد از پـشـم و سـفـال و لـیف خـرما سفالین کوزهای و مَشکی از پوست اسـاس چــشــمگـیـر خـانـۀ اوسـت! سـپـهـر، آئـیـنـهدار هـسـتیاش بود رهــیــن آســیــای دســتـیاش بــود حصیری گرچه فرشِ زیر پا داشت به روی سر، همه نـور خـدا داشت سـلام هـر شـب و صــبـحِ پـیـمـبـر شُـکـوه خـانـهاش کـردی فـزونتـر سـلام، ای وحـی منزل در کلامت! که حـق از کـودکی گـفـتـه سـلامت به وحـدت داده هر مویت شـهـادت ورم کـردهسـت پـایـت از عــبـادت زیـارتگــاه انـجُــم، خــاک پــایـت زیــارتنــامــۀ حــوران، ثــنــایـت تـویی یـاسـین تویی طـاهـای قـرآن تــویـی رمــز اشــارتهـای قــرآن زنـان را بـا عـمـل، ارشـاد کـردی جـهــاد الـمـرأه را فــریــاد کــردی خــدا را بــنـدهای یـکدانـه بــودی پـدر را دلخـوشـی در خـانه بودی دو تـن بــودیــد او را پــشــتــوانــه تو در خـانه، عـلـی بیـرون ز خانه رسـالـت را گـلـسـتـانـی، بــهــاری امــامـت را نـگـهــبــانـی، قــراری خــروش بـیامــان مــسـجــدی تـو رسـول خـطـبـهخـوان مسـجـدی تو چو تو از دین طرفداری که کردهست؟ امام خویش را یاری که کردهست؟ خـروشـت حـامـی جـان عـلـی شـد کـلامـت تــیــغ بُــرّان عــلــی شــد الا، ای راز رحـمـت در دو دنـیــا! تـویی مـشـکـلگـشـای هر دو دنـیـا نخـسـتـین زن که در جـنّـت در آید تو هـسـتی، کـز قـیـامت محـشر آید چو در صحرای محـشر پـاگـذاری شفاعت را چو خـورشیدی بر آری ملائک صف به صف در چار سویت عـلی و مـصـطـفی در پیـش رویت مـهـار نـاقـهات در دسـت جـبـریـل خـلایق مـحـو این اکـرام و تجـلـیل به حیرت، کاین هیاهو چیست، یارب؟ کسی کاینسان در آید، کیست یارب؟ که از درگاه عزّت در چپ و راست ندا آید که این زهراست! زهراست! در آنجـا شـیـعـیـانت میدرخـشـنـد نه تـنـهـا دوسـتـانت را بـبـخـشـنـد، که مـیبـخـشـد خــدای مـهـربـانـت گــــنـــاه دوســتـــانِ دوســتـــانــت در آن غوغا که بهر کس، مَفَر نیست ز بـیم جـان، پـدر فکـر پسر نیست ز هـر سو بانگ وانفـسا بلند است، ز مـا فـریـاد یـا زهـرا بـلـنـد اسـت تو دستِ دستگـیـری چون برآری « مـؤیـد» را مـــبــادا واگـــذاری! |